Deze 10 auto's uit het verleden verdienen een elektrisch retromodel in 2025

1

Peugeot 205 (1983)

In 1983 ging het slecht met Peugeot, maar diende de redder in nood zich aan. Het was de kleine 205. Hij was zo populair dat Peugeot zijn productie-einde maar bleef uitstellen. Toen opvolger 206 klaarstond, bleef de 205 gewoon leverbaar. Uiteindelijk was het pas in 1998 gedaan met de auto die maar niet wilde verouderen. Ook in 2024 is de situatie bij moederbedrijf Stellantis niet rooskleurig. Misschien moeten de ontwerpers van Peugeot eens langsgaan bij Renault, zij beheersen de magische retro-truc al tot in de puntjes. Een retro-futuristische 205 kan weleens hetzelfde effect hebben als de oude in 1983. En dankzij de elektromotor hoef je voor sensationele sprints niet eens meer door te sparen voor de GTI.

2

Tip

Kies jouw autoverzekering

Nieuwe auto kopen? Bij Interpolis kun je nu kiezen uit een uitgebreide autoverzekering of een basis autoverzekering.

Welke kies jij?

Fiat Barchetta (1995)

Elektrische cabrio’s zijn schaars. Momenteel moeten we het doen met de MG Cyberster, de Mini Cabrio en de Maserati GranCabrio Folgore - modellen als de Porsche Boxster en de Polestar 6 zitten nog in de pijplijn. Het probleem is dat deze stuk voor stuk peperduur zijn of worden. Waar zijn de betaalbare cabriootjes, waarmee Jan Modaal het openluchtgevoel kan ervaren? Ik schuif de perfecte kandidaat naar voren: de Fiat Barchetta. Het ontwerp van deze frivole cabrio was in de 90’s al enorm geslaagd, en leent zich perfect voor een modern retro-design. Kijk maar eens naar die mooie lijnen en de guitige koplampen. Bovendien is Fiat er niet vies van om een oud model in een nieuw jasje te steken, getuige de 500, 600, 124 Spider en Topolino.

3

Alfa Romeo Alfasud (1980)

Als ik in de directie van Alfa Romeo zou zitten, viel ik elke avond huilend in slaap. De enige Alfa met historisch verantwoorde aandrijving op de achterwielen is de Giulia Quadrifoglio. Maar voor de torenhoge aanschafprijs kun je ook tien Siciliaanse dorpjes en een meet-and-greet met Sophia Loren kopen. Nee, dan mijn eerste auto, een Alfasud 1.5 Ti Quadrifoglio van de tweede generatie. Ook die had achterwielaandrijving. Het vermogen bedroeg 105 pk. Dat stelt nu niks meer voor, dus ik begrijp dat dit omhoog moet. Ik zit meer te denken aan pak hem beet 150 pk. De rijeigenschappen zijn belangrijker en moeten net als die van de 'Sud' zijn: lichtvoetig en vermakelijk. En, per favore Alfa Romeo, deze keer geen SUV of crossover, maar een dichter bij de weg liggende hatchback. Met op de C-stijl een klavertje vier, net als bij mijn Alfasud. Het roestspook moet anno 2024 wel verdreven zijn.

4

Citroën DS (1955)

De Zuid-Koreaanse ontwerper Sang Won Lee toonde in 2020 de DS E Hommage. Een moderne interpretatie van een van de meest baanbrekende auto’s van de 20ste eeuw: de Citroën DS. Laat Citroën alsjeblieft zelf zo’n reïncarnatie bouwen. Want als er één auto is die dat verdient, is het de DS wel. De onlangs getoonde DS SM Tribute bewijst dat zo’n herinterpretatie heel smaakvol kan zijn. Bovendien lenen de basiscontouren van de DS zich uitstekend voor een EV. De ideale druppelvorm en de afgedekte achterste wielkasten zijn er al, dus een ultralage Cw-waarde ligt in het verschiet. In 2025 vieren we de 70ste geboortedag van de DS, het ideale moment voor een elektrische retro-DS. Dan hebben we eindelijk weer een karaktervolle Citroën die ook mooi is.

5

Mercedes 190 (1982)

Mercedes heeft een probleem: potentiële klanten vinden het eivormige design van de bestaande elektrische modellen niet mooi. De oplossing staat in het museum. Laat de ontwerpers een middag naar de strakke lijnen en rechthoekige koplampen van de Baby Benz staren, geef ze een nieuwe geodriehoek en de elektrische toekomst van Mercedes is veiliggesteld. Geloof mij, het feit dat de Mercedes 190 zijn tijd vooruit was met zijn afhankelijke achterwielophanging, hypermoderne veiligheidssystemen en lichte materialen, zal ruim 40 jaar later nog steeds positief afstralen op een elektrische opvolger. Bovendien is een uitstootvrije Baby Benz historisch verantwoord, want Mercedes sloeg al in 1990 aan het testen met de 190 E Elektro.

6

Ford Ka (1996)

Of je ‘m nou verschrikkelijk of juist heel geinig vindt - als iemand de Ford Ka noemt, weet je direct over welk model het gaat. De eerste Ka heeft sinds hij zijn lancering in 1997 een cultstatus opgebouwd in Nederland. Ik herinner mij zelfs een ‘spelletje’ uit mijn jeugd dat je iemand een klap op zijn arm mocht verkopen als je er een zag. ‘Fordje Ka!’, riep je dan enthousiast. Pats. Nu zit ik niet om een klap op mijn arm verlegen, maar een nieuwe Ford Ka met duidelijke designverwijzingen naar de oer-Ka zie ik wel zitten. Het originele ontwerp leent zich er in ieder geval prima voor, en aan marketing om de naamsbekendheid te vergroten hoeft Ford geen cent uit te geven.

7

Saab 900 Classic (1978)

Bij de introductie van de Saab 99 Turbo was ik op slag Saab-fan en dat is nooit meer overgegaan. Inmiddels heb ik al 14 jaar een Saab 900 Classic Coupé, een heerlijke karakterbak. Er zijn mensen die hun 900 hebben omgebouwd naar EV, maar dat vind ik karaktermoord. Bovendien is het een peperdure ingreep. Als er daarentegen een ontwerper opstaat die de 900 net zo treffend kan ‘herschapen’ als Renault dat met de 4 en 5 heeft gedaan, zou ik vast voor de bijl gaan. De 900 biedt designers sowieso genoeg extremiteiten om er iets gaafs van te maken. Kijk maar naar de als skischans vermomde achterklep, de lange, ‘overlappende’ motorkap, de driespaaks wielen en de Aero-skirts. Alleen: wie gaat ’m bouwen?

8

Toyota iQ (2008)

Echt, ik heb Toyota hoog zitten. En ik snap de aversie van de Japanse autoreus tegen elektrisch rijden. In ieder geval wat betreft de hele aardbol. Maar wat ik niet begrijp, is waarom er nog geen kleine Toyota met elektrische aandrijving is. Zoiets als de Toyota iQ. Dat was een deksels handig wagentje met in ieder geval twee, maar in uiterste nood drie of zelfs vier zitplaatsen. Al kon je dan fluiten naar ook maar enige bagageruimte. Toch was dat heel knap, want de iQ was nog geen drie meter lang (of kort, zoals je wilt). Het design was geslaagd en minder oenig dan dat van de Dacia Spring en de Leapmotor T03. Je geeft het een actieradius van 300 kilometer en klaar ben je. De iQ Electric; ik zie het helemaal zitten. Toyota ook, want al in 2012 stelde het merk de iQ EV als concept car voor.

9

Rover SD1 (1977)

Als er één auto is waarbij het uiterlijk (stijlvol) niet overeenkwam met de bouwkwaliteit (hondsberoerd), is het bij de Rover SD1. Ik heb hem altijd schitterend gevonden. Als een blok val ik nog steeds voor de Ferrari Daytona-neus en de carrosserievorm die doet denken aan de Citroën CX, een andere favoriet van me. De bouwkwaliteit van de oude SD1 was terrible; áls er al een uit de fabriek rolde, want bij moederbedrijf British Leyland was een staking net zo normaal als de dagelijkse koffiepauze. Eenmaal onderweg bouwden Nederlandse SD1-rijders een innige relatie op met de gele praatpaal. De SD1 verdient een tweede leven als uitermate betrouwbare elektrische zakenauto. Een elektromotor is veel minder storingsgevoelig en een goede antiroestbehandeling is in 2024 ook geen probleem meer.

10

Audi A2 (1999)

Je ziet hier het bewijs dat Audi de eigenwijze A2 niet vergeten is. Daar was ikzelf een beetje bang voor, want de grote grille van moderne Audi's heeft helemaal niets te maken met het oenige snoetje van het 25 jaar oude stadsautootje. Zelfs A2-eigenaren vergeten wel eens dat ze tot de Audi-rijders behoren, zo groot is het verschil. De witte A2 e-tron met dichte wielen, 'slapende' koplampen en verlichte emblemen is een creatie van ambitieuze studenten die bij Audi in de leer zijn. Mijn plan voor een elektrische A2 is uitgebreider en beter: de Volkswagen ID.2 dient als technische basis en de Hyundai Inster als slim voorbeeld op ruimte-gebied. Het design wordt een herinterpretatie - geen kopie - van de oer-A2. De prijs kan hetzelfde blijven: dik 20.000 euro.