Jeugdsentiment

Simca was een Franse autofabrikant met aan het hoofd Henri Theodore Pigozzi. Pigozzi was een goede bekende van entrepreneur en de voormalige grote baas Giovanni Agnelli, ook wel de ‘ongekroonde koning van Italië’ genoemd. Sinds 1922 kwam Pigozzi regelmatig bij Agnelli over de vloer om in Turijn afgedankte Fiat’s retour te brengen ten behoeve van recycling. De nauwe relatieband resulteerde in het leiderschap over de Franse importeur van Fiat genaamd Societe Anonyme des Automobiles Français Fiat (SAFAF) dat door Ernest Loste, een talentvolle wielrenner, in 1926 werd opgericht als gevolg van zijn uit de voegen gegroeide dealerschap in Fiat-modellen. Ondanks de wereldwijd uitgebarsten economische teleurgang bleef SAFAF het goed doen in Frankrijk. Ook de inmiddels toegeëigende middelgrote assemblagefabriek in Suresnes, nabij Parijs, dat Franse Fiat’s onder licentie bouwde had geen klagen. Met nog altijd Pigozzi als directeur en Loste als voorzitter van de vennootschap wisten zij tussen 1928 tot en met 1934 zo’n 30.000 Fiat’s onder licentie te verkopen.

Van Fiat naar Simca
Vanwege de handelsbeperkingen eind jaren ’20 en begin jaren ’30 werden steeds meer onderdelen van de Franse Fiat’s in Frankrijk geproduceerd. De Fiat’s die uit de fabriek in Suresnes rolden droegen nog altijd het Fiat-logo, maar dit werd snel anders toen Pigozzi en Loste vonden dat zij hun eigen weg moesten gaan, hetzij nog altijd met steun van de Italiaanse autogigant. Aan het einde van 1934 kocht Pigozzi een oude Donnet-Zédèl-fabriek op in het iets verderop gelegen Nanterre en verbond er de bedrijfsnaam SIMCA aan, een acroniem dat staat voor Societe industrielle et de Carrosserie Automobile Mechanique. Tot en met en vlak na de Tweede Wereldoorlog waren alle gefabriceerde Simca’s niets meer of minder dan Fiat’s met een eigen Simca-logo, de zwaluw. Een bekend voorbeeld daarvan is de Simca 5 dat een regelrechte equivalent van de Fiat 500 Topolino is. Pas in 1951, met de Aronde, wat in het oud-Frans “zwaluw” betekent, leverde Simca voor het eerst haar eigen model af. Tien jaar later, in 1961, werd de grootste kaskraker van Simca geboren: de Simca 1000.

Auto uit duizenden
De Simca 1000 was een noodoplossing. Hoewel de eerdere Simca Vedette en Ariane – Pigozzi had ondertussen Ford’s fabriek in Poissy en diens producten overgenomen en Nanterre aan Citroën verkocht – het best aardig deden moest de Italiaanse ondernemer een remedie bedenken voor de sterk gestegen en schaars te verkrijgen brandstof als gevolg van de Suez crisis, een conflict midden jaren ’50 over het bezit en de toegang van het Suezkanaal. Een kleine, zuinige auto was al snel de conclusie. Daarnaast wilde Pigozzi graag dat de nieuwe Simca opnieuw een auto van betekenis werd zoals de “5” dat ook was geweest. Een klinkende naam die dit markeerde was een vereiste. Arielle werd serieus overwogen, maar was al bezet en associeerde bovendien teveel met de verouderde grote sedans van Simca. Uiteindelijk werd het simpelweg “1000”. De Franse versie heette Simca Mille.

Voorbeeldfunctie
Als basis voor “Project 950” werd de technische layout van de Fiat 850 genomen en dat betekende automatisch de motor achterin geplaatst en de aandrijfkrachten op de achterwielen. Aanvankelijk wilde men een boxermotor in de auto lepelen, maar dit idee werd snel vervangen voor een moderne 944 cc grote watergekoelde viercilinder gekoppeld aan een versnellingsbak met niet de gebruikelijke drie, maar vier versnellingen. Dit was toentertijd ‘state of the art’ en eveneens een strategische keuze omdat verwacht werd dat z’n grootste toekomstige rivaal, de Renault R8, deze ook zou bevatten. Grappig hierbij is dat niet Simca de marktvolger betrof, maar juist Renault: de in 1962 gelanceerde R8 leek namelijk wel erg veel op de Simca 1000.
De vierpitter in de Simca 1000 leverde 45 pk en de prestaties waren mede door de onafhankelijke wielophanging zeer goed te noemen. Alleen de gewichtsverhouding van 35% vóór en 65% was niet naar ieders wens die op zoek was naar een neutrale vierpersoons gezinsauto. De Simca 1000 was namelijk behoorlijk onderstuurt en gevoelig voor zijwind. Toch werd de Simca 1000 een gigantisch succes. Een jaar na de lancering waren er al 160.000 verkocht.

Nederlandse fans
Ook in Nederland was de Simca 1000 een gewaardeerde auto. Voor vele “babyboomers” was het de eerste en hield men mooie herinnering aan Simca over. Onder de schare fans behoorden onder andere de bekende Nederlanders Jan Lammers en Rob Slotenmaker die beide hun 1000 Rallye inzetten voor sportieve doeleinden. Want ja, van alle Simca 1000’s die er tot en met 1978 (zestien jaar!) werden gefabriceerd was en is de Rallye wellicht de meest gewilde en gerespecteerde. Herkenbaar aan de matzwarte motorkap, de kekke carrosseriekleuren en kenmerkende strepen op de achterzijde, de sportkuipen en het speciale dashboard was de Rallye een racemonstertje met allure. Er zouden er nog velen volgen - zo’n 1,6 miljoen Simca’s zijn er geproduceerd - maar de Simca 1000 Rallye (1, 2 of 3) blijft het meest heugen: pure jeugdsentiment!