Ferrari 365 GTB/4 (Daytona)

Denk aan de Rivièra in de jaren 60/70, denk aan jetset, glitter en glamour en één auto past perfect in dit plaatje: de Ferrari Daytona. De mannen uit Maranello trokken letterlijk een lange neus naar de Lamborghini Miura en lieten zien zo hun eigen ideeën te hebben over de ideale auto. Dit ideaal vormde Ferrari’s nieuwste; een uitmuntende grand tourer die tevens zijn mannetje stond op circuits over de gehele wereld.

Benaming
Over één ding bestaat nog altijd verwarring, want hoe heet dit schitterende raspaard nu eigenlijk echt? De naam ‘Daytona’ is nooit officieel door Ferrari erkend en bedacht door journalisten als hommage nadat Ferrari in 1967 het volledige podium had weten te bezetten van de 24 uur van Daytona. Het bekt in ieder geval een stuk beter dan Ferrari 365 GTB/4. Die officiële naam is gebaseerd op de 365 cc die elk van de twaalf cilinders telt en de vier nokkenassen die daaraan verbonden zijn. ‘GTB’ staat voor Gran Turismo Berlinetta en verraadt de inborst van deze schoonheid, die van een grand tourer, een kilometervreter.

Traditioneel
Het einde van de jaren zestig was een periode van revolutie in vele opzichten. In de autowereld werd deze ingeleid door Lamborghini. Met de Miura vond de middenmotor in 1966 eindelijk zijn weg naar de straat nadat de circuitracers hier al jaren eerder naar waren overgestapt. Hoewel duidelijk de weg vooruit was Enzo Ferrari nog niet klaar voor deze sprong in het diepe en bleef hij vasthouden aan het ideaal waarmee hij al bijna 20 jaar auto’s bouwde: een lange neus met een V12 in het vooronder. Ferrari experimenteerde wel met de middenmotor, maar Enzo achtte deze niet goed genoeg voor de Ferrari-badge en bracht deze kleine auto’s uit onder de Dino-naam.

Stylistische revolutie
Enzo mocht misschien niets zien in de middenmotor, met de komst van de Miura was Ferrari wel de titel van ultieme sportwagenfabrikant kwijtgeraakt. Dit liet de mannen en vrouwen uit Maranello natuurlijk niet koud en met Italiaanse passie ging men aan de slag om die kroon terug te pakken. Met het beproefde recept in de hand werd Pininfarina aan het werk gezet. Het eindresultaat stond in 1968 op de Autosalon van Parijs en was bovenal een verrassing, het publiek had immers een middenmotor verwacht. De radicaliteit van het ontwerp zat echter niet in de motor (Ferrari gebruikte al vanaf het begin V12’s) maar in het lijnenspel van het koetswerk. Pininfarina had de traditionele Ferrari-vorm weten te combineren met strakke lijnen en – als hoogtepunt – een nieuwe grille. De ó zo herkenbare ovalen neus die Ferrari’s jarenlang had gesierd moest plaats maken voor de bijna onzichtbare luchtinlaten in de bumper. Dankzij het ontbreken van de grille kwam er ruimte voor een plaat plexiglas over de volle breedte van de auto. Deze gaf de Daytona een moderne uitstraling en beschermde tevens de koplampen en richtingaanwijzers. Twee jaar later zou het kunststof helaas moeten wijken voor neerklapbare koplampen nadat de Amerikanen hun regelgeving hadden aangescherpt.

Gemaakt voor de toekomst
Het lijnenspel van de Daytona is een van de hoogtepunten in de rijke geschiedenis van Ferrari omdat het een blauwdruk zou vormen waar veel modellen op gebaseerd werden. Meest herkenbaar is wellicht de horizontale lijn die over de volle lengte van het koetswerk loopt en de auto in tweeën lijkt te splijten. Deze lijn is terug te vinden op elk model dat na de Daytona de fabriek in Maranello zou verlaten. Ook de simpele dubbele achterlichten zouden nog jaren gemeengoed zijn op steigerende paarden als de Enzo, 550 Maranello en F430.

Snel, sneller, snelst
Hoe aantrekkelijk de 365 GTB/4 ook was, het zijn uiteindelijk de prestatiecijfers waarmee supersportwagens zich onderscheiden. Ferrari weet dit als geen ander en de motor in de Daytona is dan ook één van Colombo’s legendarische 12-cilinders. Niet geheel toevallig bracht deze 352 pk over op de achterwielen, precies twee meer dan de V12 in de Miura. Dit betekende niet minder dan een nooit eerder vertoonde 22 pk/100 kg, een topsnelheid van 280 km/h en een 0-100 tijd van 5,5 seconden. Hiermee liet Ferrari zien dat de voorin geplaatste motor niet afgeschreven diende te worden en nog prima mee kon met de veranderende concurrentie.

Meegaan met de rest
De geest was echter uit de fles en ook in het conservatieve Maranello had men blijkbaar ingezien wat de weg vooruit was. Toen de Daytona in 1974 uit productie gehaald werd stond zijn opvolger al klaar in de vorm van de 365 GT4 Berlinetta Boxer. Bij dit raspaard lag een vlakke V12 áchter de bestuurder in de beugels en daarmee leek Ferrari toe te geven aan het succes van de Miura. Het moet Enzo pijn hebben gedaan om het beproefde concept los te laten, zeker als je bedenkt dat het tot 1995 duurde voordat Ferrari wederom een tweezitter zou maken met dezelfde lay-out, de 550 Maranello.

Icoon
De 365 GTB/4 was zowel conservatief als progressief, modern en ouderwets, nieuwe lijnen op een beproefd concept. Hiermee werd de Daytona een icoon voor een modern Ferrari en een katalysator voor nieuwe ontwikkelingen bij het trotse bedrijf uit Maranello.